เมื่อไม่นานมานี้ผู้ใช้เฟสบุ๊กคุณ : รสา วุ้นรสนิยม ได้เผยเรื่องราวสุดน่ารักของเจ้าจุด เจ้าจุดเป็นหมาจรในซอยอาศัยอยู่บริเวณบ้านของสาวผู้โพสต์มานานกว่า 1 ปีแล้ว โดยเจ้าจุดเป็นที่รักของคนในชุมชนและน้องแสนรู้เป็นที่สุด นางมักคาบสิ่งของต่างๆเพื่อนำมาแลกกับของกิน มีทั้งข้าว ไก่ทอด ขนม ทุกอย่างที่สาวใจดีท่านนี้จะหามาให้ได้ แถมน้องมีกฎเฉพาะตัวด้วยนะเดี๋ยวเราจะมาเล่าให้ฟัง
.
โดยเจ้าของโพสต์ได้เล่าว่า โดยเจ้าจุดมีกฎเหล็กอยู่สามข้อด้วยกันที่สาวใจดีท่านนี้จะต้องทำตามเมื่อจุดคาบของมาให้
1.ต้องรับของที่จุดคาบมาให้ ถ้าไม่รับ นางจะคาบไม่ยอมปล่อย ตามตื้อ เดินตามติดไม่ยอมไปไหน
2.ถ้าหาอะไรมาให้ต้องรับไว้ ห้ามเอาไปทิ้งต่อหน้า รับจากหน้าบ้านต้องเอาไปซ่อนทิ้งหลังบ้านไม่งั้นนาง จะเวิ่นเว้อ จะไปเอากลับมาจนได้ (เพราะน้องตั้งใจเอามามอบให้ของที่นางหามาคือของล้ำค่าที่เราจะต้องเก็บไว้)
3. ถ้าไม่อยากรับ ไม่อยากเอาทิ้งก็ให้พูดว่า พี่จุดเอาไปกินเถอะ เค้าอิ่มแล้ว เค้าไม่เอานางก็จะเอาไปแทะเอง
ชาวเน็ตหลายท่านสอบถามเข้ามาว่าทำไมถึงตั้งชื่อว่าน้องจุด แล้วน้องเป็นหมาจรมาจากไหน มาจากไหนเพราะสาวใจดีเขาก็ไม่รู้อยู่ๆก็เห็นตอนนางโตแล้ว ส่วนนางมาจากไหนอันนี้ไม่แน่ใจว่าตกรถมาหรือเปล่า มาแรกๆไปแอบอยู่ในดงหญ้า จะออกมาเฉพาะตอนกลางคืน หลังๆ แต่พอพักหลังเริ่มคุ้นเคยแล้วก็ออกมาพบปะผู้คนยอมให้จับ
นางน่ารักนะทุกๆครั้งที่นางหิวนางจะไม่ได้เดินมาขอกินข้าวฟรีๆ ทุกวันเวลานางหิวนางจะ หาของมาแลก นางตั้งใจหามาให้ทุกอย่าง ซ้ำบางไม่ซ้ำบางแล้วแต่จะหาได้ นางได้กินแล้วนางก็จะไม่วุ่นวายแล้วค่ะ นางก็จะไปอยู่ในที่ของนาง
นางเป็นหมาเรียบร้อย ไม่ชอบคนเสียงดัง จับเบาๆพูดด้วยค่อยๆกินข้าวคำเล็กๆ ส่วนของที่หามาได้ก็จำพวกของสิ้นคิดที่สุดก็จะเป็นใบไม้ แต่ถ้าเป็นของหายากหน่อยก็เป็นพวกซองจดหมาย โบชัวร์เงินกู้ หรือแม้กระทั่งฟักข้าวโพดที่กินหมดแล้ว
นี่แหละนะความน่ารักของจุด หมาจรผู้น่ารักและรักความสงบเป็นที่สุดแถมแสนรู้ไม่เคยมาขอกินฟรี คาบของทุกสิ่งทุกอย่างที่หามาได้เพื่อนำมาแลกข้าวกินในแต่ละวัน หมาจรนี่ฉลาดแสนรู้ยิ่งกว่าหมาบ้านเสียอีกเนอะ
หลายท่านก็ถามเข้ามาอีกว่าทำไมตั้งชื่อว่าจุดละคะ เอาจริงๆลายแอบเหมือนวัวนมเลย ตอนแรกๆจะเรียกนางว่างัว (ในภาษาเหนือคือวัว) ก็ เกรงใจข้างบ้านเวลาจะเรียก ไอ้งัว(วัว)มานี่ๆ เดี๋ยวคนข้างบ้านเขาจะนึกว่าด่าใคร เอาจุดละกันดูซอฟต์ดี นี่แหละคือประวัติทั้งหมดของนางจุด
ขอขอบคุณ : รสา วุ้นรสนิยม
